Zafascynowany takimi twórcami jak np.: Mark Rothko (który ponoć używał oleju silnikowego jako medium w swoich pracach), Jean-Michel Basquiat (który w swojej twórczości często odchodził od klasycznego płótna), Antoni Tàpies, czy też mistrz pop-artowskiego kolażu Robert Rauschenberg, oraz twórcy sztuki informel, Piotr Woroniec junior w ostatnich latach coraz bardziej wciela się w rolę reżysera który ARANŻUJE dzieło. Pragnąc zintegrować malarstwo z otaczającą go rzeczywistością, maluje „wszystkim po wszystkim”. Podczas tworzenia używa narzędzi technicznych, budowlanych. W jego dziełach pojawiają się fragmenty materiałów, faktura uzyskiwana jest coraz częściej nie poprzez grube nałożenie farby, lecz dzięki wklejonym tkaninom. Powstają obrazy na styropianie, malarskie kubiki, ogromne, monumentalne deski z przyklejonymi kawałkami szmat i niewielkie tonda na które nakłada farbę grubymi impastami. W tym czasie ustala ostatecznie swój własny, charakterystyczny sposób malowania (czy też, jak sam nazywa ten proces, MODELOWANIA) w którym łączy (ponownie gra kontrastów!) emocjonalny gest rozchlapywania farby, wywiedziony jeszcze z czasów Pollocka z medytacyjnym, powolnym rozprowadzaniem materii malarskiej po płycie przy pomocy ukochanego narzędzia, czyli szpachli. Sam opisuje swój akt tworzenia w następujący sposób: Sam proces dzieli się na dwa kluczowe etapy. Pierwszy – to sposób emocjonalnego zapisu malarskiego metodą action painting; drugi, będący przeciwieństwem takiego zapisu, wzbogaca i porządkuje chaotyczną płaszczyznę obrazu poprzez użycie nowego medium. Spontanicznie rozchlapywane i narzucane farby na zagruntowane podłoże zostają w drugim etapie skorygowane poprzez użycie masy szpachlowej, która ten przypadek porządkuje i nadaje mu inny wymiar. Równocześnie wklejane i wprasowywane w kit szpachlowy obce materiały (kartki , fragmenty tekstów, opakowań) zostają włączone w proces modelowania, a zakrywane i odsłaniane tworzą zupełnie nową strukturę, nabierają nowych treści. Istotnym i frapującym doświadczeniem jest eksperymentowanie z podłożem i medium. Materiałem wiodącym okazała się szpachla samochodowa (wood filler), która w finalnym procesie, poprzez zeszlifowywanie jej wierzchniej warstwy, częściowo zakrywa emocjonalną strukturę malarską, tworząc zróżnicowaną, płaskorzeźbioną fakturę, kontrasty plam barwnych i specyficzny rysunek. Znaczącym dla całego procesu staje się przypadek, jego sposoby ujarzmiania i włączanie go w proces formotwórczy. Piotr Woroniec junior, rozwijając twórczo ideę obiektu znalezionego włączonego w obszar obrazu, jednocześnie tworzy fundamentalną, autorską teorię obrazu jako „Modelu Zastępczego”.

            Czym jednak jest ów model zastępczy? Model – to obraz. Modelowanie obrazu to proces, podczas którego artysta skupia się na istotnym detalu, znaczącym szczególe, najważniejszym elemencie kompozycji, jej formalnej i treściowej dominancie (często jest to wspominany już obiekt znaleziony), aranżując wokół niego całość przedstawienia. Ale co właściwie ma ten, gotowy już model, nam, widzom, a może bardziej samemu malarzowi zastępować? Odpowiedź na to pytanie jest złożona. Należy przede wszystkim zauważyć, że obrazy Worońca, choć abstrakcyjne, powstają z inspiracji przedstawieniową rzeczywistością wokół niego, dziełami sztuki figuratywnej i, przede wszystkim, naturą. Język sztuki figuratywnej wydaje się jednak malarzowi zbyt ubogi, zbyt prosty, by wyrazić między innymi stany emocjonalne, które towarzyszą mu podczas odbioru, przeżywania zjawisk i wytworów świata natury i kultury. Piotr Woroniec junior tworzy więc nową rzeczywistość, w której zastępuje realne obiekty i wydarzenia, lirycznymi znakami, barwami, kształtami geometrycznymi, aranżowanymi od nowa na powierzchni płyty malarskiej. W swoim modelu koduje myśli, uczucia, wydarzenia i inspiracje. Żeby unaocznić to na prostym, konkretnym przykładzie: kolor niebieski, którym pokrywa fragment powstającego obrazu, zastępować może np. błękit nieba, którym zachwycił się kilka dni wcześniej. Model zastępczy pozwala mu więc na osobistą wypowiedź, zastępując werbalne sposoby komunikacji. Nie bez znaczenia pozostaje również użycie w procesie modelowania niestandardowych materiałów malarskich, którymi malarz świadomie zastępuje usankcjonowane przez wieki europejskiej sztuki: blejtram, płótno i pędzle. Piotr Woroniec junior, który w centrum swojej twórczości umieścił polemikę z tradycją malarską a formą swoich modeli stara się przekraczać ograniczenia medium, który szuka nowego, bardziej osobistego języka dla ukazania własnych uczuć i przeżyć, zawsze pozostanie w bliskiej relacji z historią sztuki, naturą wokół niego i emocjami w nim samym, bo stanowią one dla niego niewyczerpane źródło inspiracji. Jak sam mówi: Sztuka żywi się sztuką. Słowo, dźwięk, kształt oraz wszystkie zmysły są znaczące dla twórcy, który kumuluje rejestruje chłonie wiele sytuacji, zdarzeń i emocji. Ich sublimacją wypadkową staje się obraz. Takie pojmowanie znaczenia obrazu jest dla mnie istotne. Ta konkretna kompozycja, forma modelu obrazu zastępuje treści, ale nie odcina się od natury, pejzażu, przedmiotu, sytuacji społeczno-psychologicznych, relacji osoby z drugim człowiekiem. Nie jest obojętna wobec uczuć, emocji, miłości, dobra, piękna.